Przejdź do głównej zawartości

Posty

Wyświetlanie postów z 2017

Zawsze jest coś do roboty! Prawda? :)

Bardzo mnie zainspirował ostatni felieton Szymona Majewskiego dla "Zwierciadła". Majewski porusza w nim kwestię "bezsprawia", czyli stanu, w którym zrobiliśmy już wszystko, co mieliśmy do zrobienia i możemy w końcu oddać się... niczemu. W jakim tonie się wypowiada? Otóż informuje czytelnika uprzejmie, że "bezsprawie" nie istnieje. Szuka go bowiem od kilkudziesięciu lat i ZAWSZE jest jeszcze coś, co trzeba zrobić. Czasem już wydawałoby się, że jesteśmy krok od "bezsprawia", a tu nagle zza rogu wyłania się kolejna rzecz do zrobienia/kupienia/czy choćby myślenia o niej. Dawno żaden felieton nie został w mojej świadomości na tak długo i nie myślałam o nim tak intensywnie jak w przypadku tej strony A4. To była naprawdę jedna z najbardziej wartościowych stron A4, jakie przeczytałam. Moja miłość do "Zwierciadła" znów zakwitła. Dochodzę do wniosku, że wniosek Majewskiego jest trafny i że ja też, mimo usilnych starań takiego "bezspraw

Walka z pokusami

Dzisiaj pół dnia spędziłam na przeglądaniu ofert kalendarzy adwentowych z kosmetykami. Analizowałam wszystkie wersje i marki dostępne na okolicznych rynkach i wcale nie ograniczałam swojego wyboru do Polski. Dookoła mojej głowy jak wredna mucha krążyła jednak myśl: "Ostatnio używasz tylko naturalnych kosmetyków. Po co Ci 24 niespodzianki, spośród których tylko 2-3 będą miały skład, który Cię zadowoli? Po drugie: nie znasz zapachów tych kosmetyków (a w takich kalendarzach często są próbki perfum, kosmetyków do kąpieli, balsamów). Po trzecie: gdy stwierdzisz, że połowa i tak się do niczego nie nadaje, co Ty z tym wszystkim zrobisz? Wyrzucisz wydane pieniądze?" Nie dało się przegonić tej wrednej muchy żadnym sposobem, choć próbowałam. Jakie metody zastosowałam? a) udawałam, że jej nie słyszę; b) zagłuszałam ją jedzeniem; c) robiłam przerwę na coś innego i dopiero po jakimś czasie wracałam przed ekran komputera; d) wmawiałam sobie, że ja naprawdę potrzebuję jednego z

Dokąd tak biegniesz?

Często zadajecie sobie pytanie z tytułu? Ja prawie nigdy. Posiłki jem w pośpiechu. Z przyzwyczajenia. Makijaż zmywam w pośpiechu. Bo przecież trzeba szybko iść spać. Kąpię się w mig. Wszak uciekają mi minuty snu! Na autobus biegnę z wywieszonym językiem, choć następny będzie za 7 minut. Bo tak. Na maile odpisuję najszybciej, jak się da. Bo przecież ktoś czeka na odpowiedź! Książki pożeram w błyskawicznym tempie. Tyle ich jeszcze do przeczytania! Herbatę dopijam duszkiem. Już trzeba wychodzić/odpisać/czytać/sprzątać.. Zmywarkę ładuję w kilka minut. Bo nie lubię tego robić ;) Jakiś czas temu diametralnie zmienił się mój tryb życia i już w zasadzie nie mam powodu, żeby tak pędzić, a jednak stare nawyki mnie ku temu pchają. Jem, śpię i żyję w pogoni za wskazówką zegarka. Ostatnio przeczytałam gdzieś zdanie - po co się tak spieszysz, przecież wiesz, co jest na końcu. Czy to nie jest racja? To zdanie uświadomiło mi jak żadne inne do tej pory, że życie nie polega na

"Dziewczyna z pociągu" by Paula Hawkins

Tak, pamiętam, gdy wystawy księgarń były zastawione w egzemplarzach tej książki. Całkiem dawne czasu to były. Wtedy jeszcze nie miałam czasu, żeby czytać dla przyjemności. Wróć - czas miałam, ale nie przeznaczałam go na czytanie dla przyjemności, bo moja lista priorytetów miała na górze inne pozycje. Na szczęście z wiekiem człowiek idzie po rozum do głowy i krok po kroku te priorytety przestawia. Dzięki temu ostatnio sięgnęłam właśnie po "Dziewczynę z pociągu", bo naczytałam się ochów, achów i, jak to ja, musiałam sprawdzić, czy są słuszne i nie na wyrost. Czytanie rozpoczęłam w piątek wieczorem. Postanowiłam zacząć od 1-2 rozdziałów. Przeczytałam spokojnie i nie powiem, żebym nie mogła się oderwać. "Książka, jak książka" - pomyślałam - "nic nadzwyczaj trzymającego w napięciu". Zostawiłam więc lekturę na sobotę. Od rana, strona po stronie, rozdział po rozdziale zostałam wciągnięta w fabułę. Czytanie książek z kryminalnym motywem ani trochę do mni

Chciejstwo, instagramowy konsumpcjonizm, uzależenienie od rzeczy. Nazwijcie to, jak tylko chcecie.

Mam przemyślenia, z którymi biję się przez ostatni miesiąc. Instagram to dla mnie świat pięknych obrazków, poukładanych od linijki światów, rzucanych niedbale listków (taa), świeczuszek, kawuni i kociaków, ale też zarazem Instagram to drzwi do konsumpcjonizmu, chciejstwa, uzależenienia od posiadania. Gdy pewnego razu widząc kubek w sklepie zaczęłam się zastanawiać, czy go kupić (bo będzie ładnie wyglądał na Instagramie), to rozsądek uderzył mnie w czoło. Popukał mnie w głowę i naświetlił parę spraw. Nie potrzebuję nowego kubka. Nie piję kawy. Gdy go ułożę na świeżo pościelonym łóżku, to na pewno zawartość rozleje się na pościel. Dlaczego u mnie to tło jest zawsze takie niewyraźne? Dlaczego nie potrafię się skupić na jakiejś spójności? Jutro będzie padać, więc i tak nie będzie dobrego zdjęcia. Przydałaby się do tego kubka miseczka z owsianką, a ja nie mam malin i borówek ---> trzeba kupić maliny i borówki (?!) Przydałyby się jakieś inne gadżety - skąd ja je wezmę

Torebkowe must have - książka? Naprawdę? "Don't sweat the small stuff" (Richard Carlson)

Podobno są takie książki, które trudno oddać do biblioteki, sprzedać, pożyczyć komuś do przeczytania. Ja właśnie taką skończyłam dzisiaj czytać. Zupełnie się nie spodziewałam, że to właśnie ta pozycja będzie pasowała do powyższego opisu. Raczej nastawiłam się na kolejny poradnik z bzdurami i banałami. A tu proszę, niespodzianka. Mowa o: Byłam przekonana, że rzucę ją równie szybko, jak po nią sięgnęłam, a prawda jest taka, że nie mogłam się doczekać, kiedy znów zacznę czytać. Czytałam w oryginale i uważam, że warto sięgnąć właśnie po wersję po angielsku. Język nie jest zbyt skomplikowany i czyta się bardzo dobrze. Książka zawiera 100 podrozdziałów, z których każdy opowiada o czymś, na co warto zwrócić uwagę, jeśli chcemy mieć łatwiej w życiu. Łatwiej pod każdym względem - w relacjach, w pracy, w społeczeństwie. Autor nie owija w bawełnę, nie tworzy przydługawych akapitów, żeby zwiększyć objętość książki. Każde słowo jest na miejscu i jest potrzebne. To nie jest ksią

Wdech, wydech, odpuść.

Dziś będzie mała historia z życia wzięta. Dwa lata temu startowałam jako kandydatka do pewnego projektu. Mimo przekonania, że się dostanę, wszystkich sił włożonych w autoprezentację i bardzo pozytywnego nastawienia usłyszałam od niechcenia rzucone: "ech, nie, nie w tym roku." Próbowałam się dowiedzieć, czego zabrakło, co miało wpływ na taką decyzję, ale spotkałam się ze ścianą i głuchą ciszą po drugiej stronie adresu mailowego. Przez cały rok po tym wydarzeniu zaciskałam zęby i walczyłam z poczuciem porażki. Gryzła, natrętna. Nie chciała odpuścić. Czułam się przegrana, niedoskonała, niedostatecznie zdolna i odrzucona. Czułam, że noszę w sobie jakiś defekt. Niełatwo było się z tym pogodzić i nigdy się z tym nie pogodziłam. 12 kalendarzowych miesięcy minęło, a mi nie przeszło. Co zrobiłam? Oczywiście wystartowałam jeszcze raz, 12 miesięcy po pierwszej próbie. Trochę wbrew sobie. Nie podobało mi się to, jak mnie potraktowano za pierwszym razem, ale mimo wszystko chciał

Więcej, więcej, jeszcze więcej.

Kiedy w końcu będziemy szczęśliwi? Wtedy, gdy nowe auto zaparkuje w naszym nowym podziemnym garażu? Wtedy, gdy sprzątaczka odmelduje się po całym dniu zostawiając za sobą kwiatowy zapach i idealnie wykrochmaloną pościel? Czy wtedy, gdy drugie auto zaparkuje koło pierwszego w pałacu, na który zamieniliśmy naszą willę? A może wtedy, gdy mąż wyląduje helikopterem na dachu naszego pałacu po pracy? Wiecie, gdzie jest szczęście? Tu i teraz. Jeśli mając to co masz jesteś nieszczęśliwy, to auto, willa i sprzątaczka tego nie zmienią. Bardzo wielu z nas szuka szczęścia w dobrach materialnych, w posiadaniu, w pokazywaniu sąsiadowi, kto ma większą kosiarkę na baterie słoneczne. A później zamyka się w tej willi, zostawia tę kosiarkę w garażu i czuje pustkę. Bo nie spotka się z sąsiadem (ostatnio tamten kupił sobie lepszą kosiarkę, jak on mógł?!), nie zadzwoni do przyjaciela (bo go nie ma - kiedy znaleźć czas na przyjaźń, skoro trzeba napełniać skarbonki), nie zje dobrego obiadu (nigdy

Rudość, szmaragdy i Kanada, czyli "Zawierucha w wielkim mieście" Krystyny Bartłomiejczyk

Obiecałam sobie, że wszystkie recenzje przeczytanych jesienią książek będę pisać na świeżo, tuż po przeczytaniu, choćbym miała wstawać w środku nocy z miękkiego, pachnącego zachęcająco snem łóżka. Odhaczamy numer 1/2017. Tytuł: "Zawierucha w wielkim mieście" Autor: Krystyna Bartłomiejczyk Wydawnictwo: Prozami Premiera: 23 lutego 2016 Stron: ponad 300 Fabuła: Zawierucha to słowo użyte dość przewrotnie, gdyż jest to nazwisko głównej bohaterki - zawadiackiego rudzielca o szmaragdowych oczach, który potrafi zdenerwować czytelnika o spokojnym usposobieniu i pogodnym nastawieniu do świata. Olga, bo tak ma na imię owo rude zjawisko, idzie przez życie niczym huragan, gmatwając losy wszystkich dookoła. Gdy w końcu zdaje sobie z tego sprawę, chce wywiesić białą flagę, odizolować się od ludzi i spędzić resztę życia za drzwiami swojego domu, ale na szczęście tego nie robi. Wpada na zgoła inny pomysł i tu zaczyna się wątek wielkomiejski. Myślicie, że wielkie miasto nie

Pudełko z kosmetykami, czyli miły kociak w pięknym worku

Uwielbiam, gdy coś wywołuje we mnie skrajne emocje i właśnie tak jest z pudełkami z kosmetykami. Raz je kocham, raz wręcz przeciwnie. Raz wyczekuję kuriera z duszą na ramieniu i taką ekscytacją, jak bym czekała na przesyłkę z własną suknią ślubną, a drugi raz irytuje się, że znów przyjdzie nie w porę, bo przecież jestem w pracy. Raz otwieram pudełko i jestem w szoku, że ktoś zna mnie tak dobrze, a innym razem połowę kosmetyków oddaję przyjaciółkom. Jednak w ogólnym rozrachunku do tej pory nie wyzbyłam się miłości do kosmetycznych niespodzianek, więc raczej jednak bardziej je kocham niż nienawidzę ;) Rozpoczęło się niewinnie, od jednego pudełka beGlossy. Później szukałam szczęścia ręka w rękę z Shinyboxem, aż trafiłam na Naturalnie z pudełka i już miałam trzy drogowskazy zamiast jednego i co miesiąc dylemat, na co się zdecydować. Do teraz to trudniejsze niż może Wam się wydawać. Kto nigdy nie próbował, ten nie wie, o czym mówię ;) Co prawda do teraz nie zdecydowałam się na s

Dokąd tupta nocą jeż - a Wy co będziecie robić jesienią?

Jak większość z Was uwielbiam snuć plany, gdy zbliżam się do jakiegoś przełomowego momentu w życiu. Takim momentem jest też oczywiście zmiana pory roku. Tym bardziej, jeśli to zmiana z lata na jesień, która zazwyczaj kojarzy się z chandrą, melancholią i smutkiem w głowie. Plany planami, ja postanowiłam zacząć od działań. Na swojej liście wiosennego wyposażenia mam: a) gruby ciepły koc z Ikei (model, na który było mnie stać w Szwajcarii (czyt. "wygląda jak stara ścierka" - słowa lubego) b) herbaty ziołowe wszelkiego typu, grubości liścia i kalibru owocu c) kakao - dużo. d) zapas książek - znalazłam sklep internetowy, który sprzedaje ebooki po bardzo przystępnych cenach (wystarczy zaczekać, aż znikną z najnowszych fotek na Instagramie). Uwaga - zamierzam Wam zapewniać recenzję każdej przeczytanej pozycji :) e) żelki, pierniczki, ciasteczka - dużo. Odhaczyłam 5 pozycji. Tyle wystarczy. 5 to ładna okrągła cyfra. Z taką 5 przetrwamy jesień. Piona!

Wartość Twojego czasu, wartość Twojej pracy, czyli... Twoja wartość

Kiedyś myślałam, że robienie wielu rzeczy dla pożytku publicznego za darmo to przejaw dobrego serca. Nie mam tu na myśli akcji charytatywnych. To post o zajęciach ściśle przypominających pracę zarobkową, a nie post o niesieniu pomocy innym. Rozumiecie, takie działanie łudząco podobne do pracy zawodowej, ale pro publico bono, wypływające z naszych dobrych chęci, takie przysługi dla znajomych. Nie mylił się ten, który kiedyś ukuł słynne zdanie o dobrych chęciach. Wiadomo, co jest nimi wybrukowane. Również w tym przypadku ta zasada się potwierdza. Miałam w zwyczaju zaniżanie wartości swojej pracy lub traktowanie jej jako bezcenną - dosłownie. Godzin spędzonych przed komputerem podczas wykonywania pracy dla kogoś za darmo też trochę by się uzbierało. Pomyślicie - jaka ona głupia. Ja wtedy myślałam - jakie ja mam dobre serce. Jakie były moje spostrzeżenia, gdy pracowałam dla innych za darmo? 1. Dopóki Ty nie cenisz swojego czasu, inni też nie będą go cenić. 2. Jeśli Ty nie ce

Wolność, a odpowiedzialność. Decyzyjny paraliż czas pokonać.

Opowiem Wam o przemyśleniach, które ostatnio chodzą mi po głowie. Dotyczą poszukiwania wolności i prób walki z własnym poczuciem niemocy. Niejednokrotnie zdarzyło się tak, że zanim podjęłam ważną decyzję (błahą też, tutaj nie ma reguły), najpierw pytałam o zdanie. Najbliższych, znajomych, panią w sklepie (wybór ubraniowy). Mimo, że często udzielali mi rad, ja nadal byłam niezdecydowana. Zdarzało się, że mówili mi wprost, co powinnam zrobić ("pani weźmie tę sukienkę, tamta jest za krótka"), a ja nadal nie wiedziałam, czy aby na pewno to jest najlepsze rozwiązanie. Wzrastało we mnie poczucie niemocy, bezradności i najczęściej wybory podejmowałam losowo, sugerując się oczywiście radami, a co za tym idzie - bardzo często żałowałam ich już po jednym dniu. Zaczęłam się więc zastanawiać nad celowością pytania innych o zdanie. Przede wszystkim chciałam sobie odpowiedzieć na pytanie - dlaczego robię to tak często i to we wszystkich aspektach mojego życia, od błahych poczynając

Zmysł, który jest szczególnie bliski kobietom

Jak wyglądają składy popularnych drogeryjnych kremów i szamponów chyba nikomu nie muszę mówić. Aż do momentu oświecenia myślałam, że to najlepsze, co może się przytrafić moim włosom i skórze. Pielęgnacja szyta na miarę, pachnąca truskawkami, z diamentowym pyłkiem. Teraz, gdy sprawdziłam skład szamponu, który był moim ulubieńcem od czasów liceum dość mocno się przeraziłam. Zużyłam na pewno kilkanaście butelek i to wszystko lądowało na moich włosach i skórze głowy, podczas gdy ich właścicielka myślała, jak bardzo o siebie dba. Było, minęło, na szczęście zdarza się, że człowiek z czasem wchodzi w posiadanie tajemnej wiedzy, która umożliwia na przykład rzetelną ocenę składu używanych na co dzień kosmetyków. Dziś chciałabym się skupić na zapachu. Przyzwyczajona do kąpieli pachnących sernikiem truskawkowym, peelingów o zapachu czekoladowego ciasta i kremów do twarzy sprawiających, że pachnę jak konwalia nauczyłam się, że nie ma nic lepszego niż zapach kosmetyków. Otaczanie się p

Jak patrzysz na siebie o poranku?

Dziś wychodziłam z domu dwa razy. Za każdym razem inaczej. Pierwszy raz, ubrana w to, co zazwyczaj - wygodna spódnica ołówkowa z bawełny + T-shirt. Zestaw niezawodny, którego znalezienie w szafie zajmuje mniej niż powiedzenie "Nie mam się w co ubrać." Skoro ubrałam się tak, jak zazwyczaj, to także czułam się tak jak zazwyczaj - codziennie, na standardowej trasie tramwaju, w drodze do najlepiej znanego sklepu, w którym rozkład produktów wyrecytuję z pamięci obudzona w środku nocy. Jadąc, zaczęłam się nad sobą zastanawiać. Tak mnie coś tknęło - czasem tak mam. Spojrzałam na siebie oczyma wyobraźni - szarość, niewyróżnianie się z tłumu, przeciętność. Te słowa przyszły mi jako pierwsze do głowy. I wiecie co? Ubodło mnie to. Poczułam ukłucie złości, a nawet odrobinę agresji. Myśli zaczęły mi krążyć szybciej (krew w żyłach zapewne też). Załatwiłam, co miałam do załatwienia i wsiadłam w tramwaj powrotny, obmyślając plan naprawczy. Szarość, niewyróżnianie się z tłumu, przecięt

W czym Polska wyprzedza Szwajcarię #1

Skoro wszyscy oddają się raczej wychwalaniu Szwajcarii w porównaniu z Polską, ja pójdę czasem inną drogą i będę pisała także o tym, co w Polsce bardziej mi się podoba. Dziś pierwsza notka z tego cyklu i będzie to wpis o zwyczajach panujących na szwajcarskich przystankach (tramwajowych i autobusowych). Co warto pochwalić, przystanki są czyste, ławeczki zadbane i każdy znajdzie zaciszny kąt dla siebie. Na każdym przystanku znajdziemy biletomat z menu językowym do wyboru. Nie ma żadnego problemu, żeby zapłacić kartą, biletomat wydaje też resztę. Obsługa jest bajecznie prosta. Możliwość zakupu biletu na przystanku bardzo ułatwia przemieszczanie się po Zurychu. A jeśli kupimy specjalną kartę uprawniającą do zniżek (bez niej godzinna podróż po centrum to wydatek rzędu około 17zł), to podróżowanie autobusami i tramwajami, które są szwajcarsko punktualne jest już przyjemnością. To gdzie jest ten duży minus? Nie tyle można go zobaczyć, co poczuć. Są to bowiem: papierosy. Jeśli podczas s

W poszukiwaniu kreatywności - "morning pages"

W poszukiwaniu czegoś ciekawego do czytania na obczyźnie, znalazłam na swoim Kindlu książkę "Droga artysty. Jak wyzwolić w sobie twórcę" autorstwa Julii Cameron. Książka ta została okrzyknięta bestsellerem, który sprzedał się w milionach egzemplarzy i przetłumaczono go na kilka języków. Sama autorka nigdy nie planowała napisania książki i "tak jakoś wyszło", że stanowi ona teraz lekarstwo dla twórców w momentach stagnacji i drogę dla wszystkich tych, którzy poszukują swojego kreatywnego ja. Książka kurzyła się na moim Kindlu od ubiegłego roku. Po lekturze kilku stron po prostu o niej zapomniałam. Mój bagaż do Krainy Czekolady nie pozwolił na spakowanie żadnych papierowych lektur, zatem przekopując się przez stos mniej lub bardziej zachęcających tytułów na Kindlu znów na nią trafiła, więc zaczęłam czytać. Książka składa się z kilkunastu rozdziałów i zalecane jest czytanie jednego rozdziału tygodniowo i wykonywanie umieszczonych na końcu rozdziału zadań. Pierw

Szwajcarskie zdrowie. Co znajdziemy na sklepowych półkach?

Ostatnio zwracam bardzo dużą uwagę na to, co ląduje w moich garnkach, na patelni oraz co zamieszkuje w lodówce. Staram się, żeby na talerzu pojawiały się różnorodne, kolorowe dania. Odkrywam nowe rodzaje kasz, testuję różne warzywne połączenia, a mój Youtube w polecanych wyświetla mi już głównie Vegan Recipes. To o czymś świadczy. Wszystko byłoby pięknie, gdyby nie nagła zmiana punktów zaopatrzeniowych z polskich na szwajcarskie. Wydawać by się mogło, że przecież tutejszy (szwajcarski) klimat, umiłowanie natury i wysoki poziom opieki zdrowotnej (tak słyszałam) powinien sprzyjać zdrowym nawykom żywieniowym. Tymczasem moje dotychczasowe wycieczki do sklepów (sieciowych supermarketów z jedzeniem, bo tylko na takie możemy sobie na razie pozwolić) kończą się zazwyczaj bolesnym rozczarowaniem. Przejdźmy do sedna. Pieczywo Życie od tygodnia na dmuchanych bułkach, pszennych chlebusiach udających żytnie oraz chałkach (a wszystko to kosztuje niemało) bardzo daje mi się we znaki. Prze

Happy Birthday to... Switzerland!

Dziś zerkam na monitor sennym okiem, gdyż wczoraj dane nam było świętować urodziny... Szwajcarii. Jeszcze przed przyjazdem dowiedzieliśmy się, że 1. sierpnia to w Szwajcarii święto - rocznica założenia Konfederacji Szwajcarskiej. Stwierdziłam, że jak to ze świętami bywa, możemy się spodziewać pochodu i tyle. A tutaj niespodzianka. Dzień wcześniej odnogi głównych ulic Zurychu zdobiły już ogromne powiewające flagi. Wczoraj, czyli 1. sierpnia postanowiliśmy obejrzeć je już na żywo, nie z okien tramwaju. Wybraliśmy się na spacer wieczorem i co nas najbardziej zdziwiło? Pikniki i grille przy prywatnych domkach, w ogrodach, na balkonach kamienic, płonące mini-ogniska, zapach kiełbasek, a nawet... sztuczne ognie w dłoniach mniejszych i większych. Przez moment czułam się jak w Stanach na 4. lipca, ale nikt nie śpiewał hymnu USA. Dało się poczuć atmosferę świętowania, a po godzinie 21 także ją usłyszeć, gdy zuryskie niebo rozświetliły fajerwerki... bez końca. Jestem przyzwycza